митрополит г. Тимотеј
Беседа за празникот на преподобниот Наум Охридски
(03 јули)
Драги браќа и сестри,
Нашиот живот не е ништо друго, освен, пат кон вечноста. На тој пат излегуваме преку нашето раѓање, а истиот завршува со нашата смрт. Според тоа, сите што живееме на земјата, сме патници. За едни, тој пат е краток, за други долг, а за трети, пак, подолг, односно, за луѓето кои доживуваат длабока старост. Сите се раѓаме на ист начин, затоа, познат е денот и почетокот на тој пат. Додека, пак, денот и часот кога ќе го завршиме тој пат не ни е познат. Тој ден останува во Божјите раце, односно, според Промислата Божја. Нашиот живот е постојана подготовка за пречекување на Синот Човечки, односно за нашата средба со Него. Затоа, Спасителот, во параболата за петте мудри и петте неразумни девојки вели: „Бидете будни, оти не го знаете ни денот, ни часот, кога ќе дојде Синот Човечки” (Мт. 25, 13).
На овој свет се раѓаме за да преминеме во вечен живот. Ние не сме создадени за времен, туку, за вечен живот. Времениот живот ни е даден како средство за спечалување вечен живот. Затоа, времениот живот треба да го живееме многу внимателно, бидејќи има многу непријатности и големи искушенија од лукавиот. Тој може да нè излаже и да нè одвлече по погрешниот пат.
Синот Божји дојде на овој свет за да ни ги отвори вратите на вечноста, кои ние сме ги затвориле со нашите гревови. Не само што ни ги отвори дверите на вечноста, туку ни го покажа и патот по кој треба да одиме. Самиот Христос вели: „Јас сум патот, вистината и животот” (Јн. 14, 6). Спасението е единственото нешто што ни е потребно. „Но барајте го најнапред царството на Бога и Неговата правда, и сè ова ќе ви се придаде” (Мт. 6, 33). Тоа или се спечалува или се губи. Се спечалува со покајание и вера, додека, пак, се губи со расипнички живот и живот без добродетели.
Се поставува прашањето, ако времениот живот е пат кон небото, зошто тогаш се трудиме и се грабаме во создавање на земни блага? Св. ап. Павле вели: „Бидејќи ништо не сме донеле на светов, јасно е дека не можеме и ништо да однесеме” (1. Тим. 6, 7). Се разбира дека човекот по природа е психофизичко битие и треба да се труди и за своето тело, но, секако, предност треба да се даде на душата.
Денеска го прославуваме св. Наум, Охридскиот Чудотворец. Го прославуваме оној кој многу добро го разбрал Евангелието. Оној кој својот овоземен пат го изодил според тоа Евангелие, спечалувајќи вечен и блажен живот. Токму Божјите угодници се наши огледала, наши примери и патеводители во нашиот живот. Ни покажуваат како и ние да го одиме нашиот пат. Пат исполнет со вера, со покајание и со исповедание. Само така ќе можеме да ги надминеме сите препреки што нè снаоѓаат во нашиот живот.
Св. Наум живеел во втората половина на IX век, а својот животен пат го завршил на самиот почеток на X век. Живеел испосничко – подвижнички свет живот, и затоа, Бог го прославил и го вброил меѓу Божјите угодници. Угодувајќи Му на Бога, се стекнал со смелост да се моли за секоја христијанска душа која со вера, надеж и љубов му се обраќа, просејќи поткрепа, утеха и помош. Св. Наум чудотворел уште додека бил во овој свет. Но, Бог, после неговото упокоение, го прославува уште повеќе. Па така, Божјата благодат преку неговите молитви, преку неговото застапништво и преку неговиот свет гроб се излива на секоја душа и на секој човек, кој со искрена вера бара помош од овој сосуд Божји.
Па и ние кои сме собрани на молитва во неговиот свет манастир, да се обратиме со искрена молитва кон св. Наум. Да биде наш молитвеник пред престолот на Севишниот и да измоли милост Божја. А Бог да ја испрати Својата благодат врз нас, да можеме да го одиме земниот живот по тесниот, но спасоносен и вистински пат, којшто води во царството небесно и животот вечен. По молитвите на св. Наум, така нека биде. Амин!
Св. Наум Охридски
03.07. 2017 год.
Манастир „Св. Наум Охридски” – Охрид
