Во името на Отецот и Синот и Св. Дух!
Драги браќа и сестри,
Нашата света Црква е наша вистинска духовна мајка. Таа постојано се грижи за нашето спасение и за вечниот живот. Така, изминатите недели нè подготвуваше за почетокот на овој Велигденски пост. Последната недела од подготвителните недели, ни зборуваше за протерувањето на Адам од рајот. Денеска, пак, Црквата нè повикува да го прославиме торжеството на Православието, односно, торжеството на нашата вера.
Овој временски период треба да се разбере како еден долг период, во кој, Божјата љубов, на најразлични начини се манифестирала за спасение на родот човечки. Уште со создавањето на првиот човек, односно на нашите прародители, Бог им дал закон според кој требало да се владеат, а преку тоа, да имаат живот во изобилие и општење со својот Творец. Но, Адам го наруши тој закон и поради тоа беше казнет, а со тоа, му се одзеде можноста да општи директно со Бога. Преку адамовиот престап, гревот се всели во севкупниот човечки род.
Бог не го остави човечкиот род без Својата промисла и без Својата грижа за неговото избавување од гревот. Во крајна снисходливост, Бог влегува во човековата историја. Така, најпрво му се јавува на Авраама и му вели да се пресели од Харан во Ветената земја, односно, Палестина и му вели: „Излези од земјата своја, и од родот свој, и од домот на татка си, па појди во земјата, што ќе ти ја покажам Јас!” (1. Мој. 12, 1). Аврам бил разумен човек и многу богат. Имал голем имот и стока и не било едноставно да се пресели преку пустини. Но, тој бил послушен на Божјиот повик. Остава сè и оди во Ветената земја. Таму, овој слуга Божји, ќе добие уште еден повик од Бога, да го жртвува сопствениот син. Авраам е подготвен и тоа да го направи, но, Бог, му ја задржува раката во последниот момент, пред да го убие сопствениот син. Бог го наградува за таа вера, за тој сојуз што Авраам го покажал со Бога.
Потоа, Бог во историјата влегува и со Мојсеј, кога му вели да го напушти Египет и да оди во Ветената земја. На Синај, Мојсеј ќе ги добие десетте Божји заповеди. Но, на човечката природа, огревовена уште од Адама, не и помагале ниту Авраамовиот сојуз, ниту Мојсеевиот декалог, и гревот постојано останувал во човекот. Живеејќи во грев, луѓето постојано граделе прегради и се оддалечувале од милоста Божја и од спасението.
Бог, по третпат влегува во историјата на човекот. Но, овој пат влегува на посебен начин. Влегува преку раѓањето на Единородниот Син, Господ Исус Христос, Кој Себеси ќе се принесе на голготска жртва, за да го измие гревот и да ја подигне паднатата човечка природа. Да ни даде можност, нам, кои веруваме во Него и се однесуваме и живееме според моралните закони, да бидеме избавени и спасени. Затоа Господ Христос ја основа Својата Црква, со Свој ред и поредок, со свое учење, како да веруваме и како да ја исповедаме нашата вера во Бога. Сиот тој долг пат ни е опишан во Откровението, кај светите отци и учителите на Црквата.
Првите векови Црквата била гонета од страна на надворешните непријатели, односно, од многубожечките Римски владетели. Но, верата Христова била силна. Во првите три века, безброј христијани ги положиле своите животи за верата во Христа. Крвта на мачениците, била семе за нови христијани (Тертулијан). Откако, пак, Црквата ќе добие слобода со Миланскиот едикт, во 313 година, ќе се појават внатрешни непријатели кои погрешно ќе учат за Бога и за разни црковни доктрини.
Една од последните ереси, која страшно ја измачувала, скоро два века, Црквата Христова, била иконоборството. После победата над иконоборството, 843 година, бил воспоставен овој празник, кога, на свечен начин иконите повторно биле внесени литијно во „Св. Софија” во Константинопол, од страна на Патријархот Методиј и царицата Теодора. Се сметало дека со оваа победа Црквата триумфално победува и повеќе нема да има такви сотресенија, како од надворешни, така и од внатрешни лажни учители. Во таа чест е воспоставен овој празник, односно, првата недела на Великиот пост да се прославува како победа на Православието. И покрај тоа што тогашната црковна ерархија, сметала дека повеќе нема да се појават нови погрешни учења, сепак, Црквата Христова, во периодот што следи, ќе има искушенија, но, во помали размери.
Верата Христова секогаш била искушувана, но бидејќи таа на родот човечки му е дадена од Бога, ги пребродува и ги надживува сите нејзини гонители и лажни учители. Тоа ни го потврдува апостолот на јазичниците кога вели: „Црквата на Живиот Бог е столб и тврдина на вистината” (1. Тим. 3, 15). Амин!
Митрополит Тимотеј
Недела на Православието
25. 02. 2018 година
Храм „Св. Никола Геракомија” – Охрид
In the name of the Father, the Son, and the Holy Spirit.
Dear brothers and sisters,
Our Holy Church is our true spiritual mother. She constantly cares for our salvation and eternal life. To this end, in the past weeks, the Church prepared us for the beginning of this Easter fast. In the last week of the preparatory weeks, the Church told us about the expulsion of Adam from Paradise. Today, however, the Church invites us to celebrate the triumph of Orthodoxy, that is, the triumph of our faith.
This period of time should be understood as a one long period in which God’s love manifested itself in a variety of ways, for the salvation of the human race. Ever since the creation of the first person, that is, our ancestors (Adam and Eve), God gave them a law according to which they were supposed to live (follow), and through that, to have life in abundance and communication with their Creator. But Adam violated that law and was therefore punished, and thus, he was deprived of the possibility of communication directly with God. Through Adam’s transgression, sin has entered into the whole human race.
God did not leave the human race without His providence and without His care for its deliverance from sin. In extreme lenience (mercy), God enters human history. Thus, He first appeals to Abraham and tells him to move from Haran to the Promised Land, that is, Palestine, and says: “Get out of your land, and your family, and from your father’s house and go to the land, which I will show you!” (Genesis 12: 1) Abram was a reasonable man and very wealthy. He had great possessions and goods, and it was not easy to move through deserts, but he obeyed God’s call. He leaves everything and goes to the Promised Land. There, this servant of God will receive another call from God to sacrifice his own son. Abraham is ready to do it, but God holds his hand at the last moment before he could kill his own son. God rewards him for that faith, for that covenant that Abraham demonstrated to God.
Then God enters in the history with Moses, when He tells him to leave Egypt and go to the Promised Land. On Mount Sinai, Moses receives the ten commandments of God. But the human nature, Having been corrupted since Adam, was not helped either by Abraham’s covenant or the decree of Moses, and sin continued to remain in man. Living in sin, people were constantly building barriers and departed from the mercy of God and from the salvation.
God, for the third time enters in the history of man. But this time He enters in a unique way. He enters through the birth of the Only-Begotten Son, the Lord Jesus Christ, Who will offer Himself as a gallant sacrifice, to wash away sin and raise the fallen human nature. This he did so as to give the opportunity to us, who believe in Him and behave and live according to the moral laws, to be delivered and saved. Therefore, Lord Christ established His Church, with His own order and hierarchy, with His own teaching, how to believe and how to confess our faith in God. This long path has been described to us in the Revelations, by the holy fathers and the teachers of the Church.
In the first centuries, the Church was persecuted by external enemies, that is, from the polytheistic Roman rulers. But the faith of Christ was strong. In the first three centuries, countless Christians laid down their lives for the faith in Christ. The blood of the martyrs was seed for new Christians (Tertullian). Once the Church is granted freedom with the Edict of Milan, in 313, internal enemies will appear that would teach incorrectly about God and about various church doctrines.
One of the last heresies to torment the Church of Christ for almost two centuries was Iconoclasting. After the victory over Iconoclasm, in 843, the holy day was established, when, in a solemn manner, the icons again entered with procession in “St. Sophia “in Constantinople, by Patriarch Methodius and Empress Theodora. It was thought that with this victory the Church triumphantly won and there will be no more such sorrows, neither from outside nor from false teachers inside. This holy day was established In that honour, that is, the first week of the Great Lent is celebrated as the victory of the Orthodoxy. Although, the Church hierarchy at that time considered that there would be no more new false teachings any longer, yet the Church of Christ in the following period would have temptations, but on a smaller scale.
The Faith of Christ has always been tempted, but since it was given to the human beings by God, it overcomes and will prevail over all its persecutors and false teachers. This is confirmed by the Apostle, when he says: “The Church of the Living God is a pillar and a fortress of truth.” (1 Timothy 3:15) Amen!
Metropolitan Timothy
Sunday of Orthodoxy
- 02. 2018
Church of “St. Nikola Gerakomija “- Ohrid, Macedonia
